|
Tradities
Alhoewel het al een eeuwigheid lang geleden is, zie ik de beelden nog
duidelijk voor mij. Elk
jaar met halfoogst, wat we nu 15 augustus noemen omdat er tegenwoordig, mede
door de Global Warming, geen zekerheid meer bestaat over het exacte
tijdstip wanneer er moet geoogst worden, laat staan te weten wanneer men
juist in de helft is van dit jaarlijks terugkerend natuurgebeuren. Meer
uitleg hierover kan men vinden op "plattelands TV" indien men over
een digitale aansluiting beschikt. (Opgelet: sommige beweren dat
"Climate changing" niet echt de schuld is van de spraakmakende
veranderingen in ons leefmilieu, maar laat ons die discussie op een ander
platform voeren). Elk jaar dus, met halfoogst, gingen we met de autobus ("ottokar") onvermijdelijk naar zee. Dat kwam namelijk
zo, mijn
vader was een zeer sociaal man. Aangezien er toen nog geen facebook of
twitter was ging hij als volgt te werk: hij verdeelde zijn sociaal leven mooi
in twee, de helft van de tijd (vooral in de stille uurtjes) was hij thuis en
de andere helft zat hij op café. Over de periodes wanneer hij ging werken
zal ik het een andere keer wel hebben, veel valt daar echter niet over te
vertellen, laat mij enkel toe te verklaren hoe het kwam dat er in die tijd
toch veel op café gegaan werd alhoewel dit toch financieel een dure
aangelegenheid was (en nog steeds is) om aan deze toenmalige premature vorm
van "Social networking" te doen. Mijn vader werd in die tijd nog
op zijn werk "hand in hand" betaald. Met andere woorden: zijn loon
passeerde langs zijn handen vooraleer het in mijn moeder haar sacoche
belandde. Ik
herinner mij nog levendig de discussies tussen mijn ouders toen de
uitbetalingen opeens via de bank gebeurden. Mijn vader sprak van een
"grootte opslag"(als gold het iets van de oorlog), maar mijn moeder twijfelde tussen een zekere
blijheid en een wantrouwige tristesse. Door deze economische maatregel zijn
de gemoederen toen hoog opgelopen in veel huisgezinnen hier ten lande..
 |
In
zowat elk café was er toen een "spaarkas". Feitelijk kon
men meer spreken van een "spaarkast"(zie foto). Deze kast
voorzien van gleuven en nummertjes was dus een andere vorm van het
spaarvarken (misschien geen goede vergelijking) waar men op bepaalde
tijdstippen zijn (spaar)geld kon insteken (in een gepersonaliseerde
gleuf), en die wekelijks onder toezicht van de
"spaarkashouder" (die meestal de cafébaas was) en een
getuige "gelicht" werd. Alles werd netjes genoteerd en
bijgehouden. Met het aldus gespaarde geld werd er jaarlijks een
diner voor de leden (en hun eega's) bekostigd en ook, heel
belangrijk, een jaarlijkse uitstap naar zee, en niet toevallig op
halfoogst. Zo komen we dus bij het begin van mijn verhaal. |
Op de vraag
"naar welke zee gaan we moe?" was er maar één enkel
antwoord mogelijk: "Blankenberge jongen". Er was toen nog geen
sprake van de Noordzee. De uitstappen naar zee verliepen steevast volgens
het zelfde stramien: bij aankomst installatie op het strand bij
"Maria". De vrouwen ploften zich neer in de gehuurde
strandstoelen, de kinderen begonnen direct met het maken van zandkastelen en
de mannen gingen iets drinken op café want ze hadden dorst van de verre
busreis. 's Middags ging men in shiften eten en het aantal strandgangers
verminderde zienderogen. Rond drie uur kwamen er wel enkele van de mannen op
het strand en huurden op hun beurt een strandstoel om nog wat te zonnen
alhoewel de meesten onder hen al "goed bruin" waren. De zon en de
drank deden hun werk en de meesten lagen na 5 minuten al luidruchtig te
ronken. Wij moesten toen stillekes spelen. Het moet gezegd dat het op 15
augustus in die tijd altijd goed weer was, van het duo Sabine De Boosere was
nog geen sprake, Armand Pien regeerde toen en die voorspelde altijd goed weer.
Toen we 's avonds moe maar blij terugkeerden was er nog een obligate stop in
een café in Serskamp waar een Decap orgel speelde. Daar ben ik dikwijls op
de bank in slaap gevallen.... De chauffeur van "Cars De Vriend"
bracht ons veilig thuis.
Van tradities gesproken: een jaarlijks terugkomende activiteit van de
Opelboys is zeker en vast de nieuwjaarsreceptie ten huize Rescue.
Recepties halen, normaal gezien, niet het beste in mij boven, maar deze ligt
mij, om een of andere reden, toch nauwer aan het hart. Plaats van gebeuren
is de infrastructuur van onze voorzitter. De man is op zakelijk gebied
vooral gespecialiseerd in renovaties in woningen en is een kraan
(woordspeling)op gebied van zijn werk
en dusdanig bezig
dat hij zijn werkterrein ook wel eens durft doorspiegelen naar zijn
privéleven. Op gebied van levensgezellinnen heeft hij namelijk ook al
enkele renovaties doorgemaakt. Zijn voorkeur gaat, volgens mijn bescheiden
mening (correct me if I'm wrong), vooral uit naar types met enige
levenservaring (in 't frans wordt dat beter verwoord: "avoir quelques
heures de vol"). Bij de lengte van de relaties houdt hij steeds
rekening met een duurtijd die men terugvindt in de woon- of bouwsector: een
baille 3-6-9. Beroepsmisvorming?
Toch even ernstig nu, anders komen we er niet.
 |
De
receptie begon, volgens traditie, met een toespraak van onze
secretaris. Werner, een alom inzetbaar totaaltalent, gaf een
overzicht van het voorbije gedeelte van het seizoen en schuwde het
niet de loftrompet te steken voor de inzet van de spelers en het
bestuur en hen te feliciteren met de geleverde prestaties. Hij
dankte ook de voorzitter en zijn madam voor de ontvangst en mocht
zelfs als "breaking news" een gelukkige aankondiging maken
met betrekking tot een renovatie in hun relatie. Het publiek, al bij
al een hoop volk, was aangenaam verrast en stak met een stevig
applaus de voorzitter en zijn toekomstige een hart onder de riem. |
 |
 |
Het
publiek was overwegend zeer geïnteresseeerd, en ook verschillende
ex-spelers, nu verenigd in de MTB-club waren, volgens
traditie, uitgenodigd |
 |
Leentje had een
mooi buffet klaargemaakt en werd samen met Donald in de bloemetjes
gezet |
 |
Na het eten werd er
verder gegaan met de verkiezing van de gouden schoen. Daarover meer in een
volgend artikel.
|
