Stond jij ook al eens in de kelder je af te vragen wat je daar kwam doen? Kwam je iets uit de diepvries halen? Ging je aan de verwarmingsketel frutselen? Ging je iets uit de droogkast halen of ging je (voor de wat handigeren onder u) een wasprogramma starten of de was uithalen? Je ogen turen in het rond, je hersenen draaien op volle toeren, al je zintuigen staan gespannen om het aansluitingspunt met de 2 minuten geleden genomen beslissing terug te vinden. Dan maar iets anders gedaan. Er is immers zo veel te doen in een kelder. 
Soms, als ik mij weer eens de naam van een goede vriend of kennis niet onmiddellijk herinner en ik mompel iets onduidelijks om te doen alsof, vraag ik me af of er iets mis is met mij? 
Verleden zomer, op terugkeer van vakantie in Oostenrijk stopten we in een klein Duits dorpje. Ik vermoed dat het Alzheim heette, maar zeker ben ik daar niet van. Toen ik daarenboven niet goed meer wist waarom ik daar stopte, maakte ik mij het voornemen om een boek te schrijven waarin ik allerlei soorten van vergeten, inclusief "het Grote Vergeten", zou behandelen. Ik denk dat het boek een successtory zou kunnen geweest zijn, maar na dat ik het geschreven had vond ik het niet meer terug. Zo zijn er nog veel dingen die ik niet meer terugvind, ttz, ik vind ze wel terug, maar niet op het moment dat ik ze nodig heb. "Aha, hier ligt ons trouwboekje. dat had ik verleden maand nog nodig, nu niet meer. Tiens, hier ligt nog een trouwboekje, van vroeger, van de eerste keer. Is dat al zo lang geleden"?
Wat is het probleem dan? Een midlife-crisis? Kan niet want ik ben mijn midlife al lang voorbij. Gaat het te snel? Het enige wat op die ouderdom nog snel gaat is de aftakeling. Bevind ik mij misschien in het limbo van de grote "Alzheimer show"? Ben ik aan een uitbreiding van mijn geheugen toe? Staat er "NEM" op mijn voorhoofd te lezen "Not Enough Memory"? Of moet ik hoognodig een afspraak maken met de hersendokter: "'t is voor extra hersenen dokter, 1 Tb zal volstaan". Ik heb al genoeg aan mijn hoofd.
Life 's a bitch. Als ongelukje geboren, zonder toestemming gedoopt en ge(mis)vormd, van moeten getrouwd en van miserie gescheiden.  Het doet iets met een mens. Moeten liegen om te kunnen biechten, Hoeveel zonden heb ik niet verzonnen? Met de heer aan mijn zij heb ik niets te vrezen (Psalm 118). Dat ik dàt allemaal nog weet!
Ondanks alles wat men zegt was het vroeger niet beter dan nu, maar dat belet me niet om af en toe eens heimwee te hebben naar de tijd dat ik dacht dat alles nog moest gebeuren, een gevoel dat ik ten andere heden ten dage nog altijd heb. Ik hoop hier in mijn memoires uitgebreid op terug te komen. 
Ik zit in het rusthuis en observeer de bewoners bij het komende middagmaal. Vanaf 11u15 worden of komen de residenten aangereden met rolkarretjes, duwertjes, wandelstokken, krukken en allerhande hulpstukken. Niemand spreekt tegen iemand, enkel in zichzelf wordt er gepraat. Het verplegend personeel spreekt alsof ze voor een kleuterklas staan. De maaltijden zijn het hoogtepunt van de dag. En de kapper of de "coiffeur". Vraag me niet wat een "permanant" of een "misanplie" is in het Nederlands, ik betwijfel of er een vertaling bestaat. Fifty shades of grey. Ik kijk naar mijn moeder. Soms lacht ze naar mij. Ze twijfelt of ik haar zoon ben of haar man, of gewoon misschien iemand van de wasserij die haar was komt terugbrengen. Als ik haar vraag of ik tijdens de dag of 's nachts geboren ben zegt ze dat ze het niet weet omdat ze er niet bij was. Ze staart naar mij, door mij, en ik moet mijn ogen afwenden, op onscherp stellen. Zij heeft de typische blik van een dementerende die zijn geheugen omwoelt om iets terug te vinden dat er vermoedelijk toch niet meer is. Als ik terugkijk zijn haar ogen dicht. ze valt in een rustige slaap. Hier wordt duidelijk sterk spul als geneesmiddel gebruikt, geen placebo's, wel generisch, voor de goedkoop. Laat ik deze herinnering toch maar opschrijven voor het Grote Vergeten begint.
Toch was ik niet vergeten dat Opel zaterdag tegen HOKE moest spelen, een sterk team dat nog niet veel matchen gespeeld had, maar wel nog geen enkel punt verloor. De match begon slecht voor Opel toen Malte te kort terugspeelde op zijn keeper en iemand van HOKE de bal in de netten dropte. Opel direct op achtervolgen aangewezen wat niet evident was, want eerlijk toegegeven, het ging veel te snel voor ons. Toch kwam er een mooie kans via een goede hoekschop van Simon met een kopbal van Jan R, een schot geblokkeerd door een tegenspeler en een dot van een kans maar de bal ging naast. Jari was bij de pinken en bokste een bal over de deklat, daarna werd onze verdediging nog eens op snelheid genomen en incasseerde Ken een gele kaart toen hij wat laat en wild inkwam. Toch kreeg Opel ook nog mooie kansen via Matthijs die de buitenspelval omzeilde maar te ver was uitgeweken en enkel in het zijnet kon besluiten, en via Cliff die alleen voor de keeper kwam bij een mooie assist van Michiel. Bij de volgende kans van HOKE nam de nummer 11 centraal alleman op snelheid en het stond 0-2.
Opel kwam wat meer in de match maar HOKE bleef gevaarlijk. Toen Peter V twee goede assists gaf schopte Dré eerst op de keeper, maar bij een volgende kans duelleerde hij zich vrij en legde de bal naast de keeper in het mandje. Dré kreeg nog een derde kans via een vrijschop van Peter V, maar de bal ging naast. Ruststand 1-2 en alles nog mogelijk. Na de rust die voor velen welgekomen was probeerde Opel toch de match naar zich toe te trekken maar kon enkel gevaarlijk zijn via stilstaande fases. HOKE bleef snel counteren en kon een derde maal scoren. Opel ging er nu volop voor, maar het was HOKE dat in de slotfase de 1-4 eindstand kon vastleggen. 
Ietwat overdreven cijfers misschien maar het was duidelijk dat dit HOKE een te sterke tegenstander was voor Opel in een faire match.