In een bepaalde periode waarin bewust of onbewust richting gegeven werd aan het verdere verloop van mijn leven woonde ik in een grensdorp. Groot was het niet, maar toch was er een abdij, met echte monniken, een dorpskerk met een echte pastoor, inclusief misdienaars en een onvermijdelijke meid, een atletiekclub voor veldlopers, een frietkot dat enkel open was op zondag en een heus, ver zijn tijd vooruit, ijssalon annex bakkerij. (Tegenwoordig is het een kebab- of durumzaak, om de evolutie van de middenstand aldaar even te schetsen). Later zijn er nog een reeks dancings bijgekomen, wat veel “vreemd volk” met zich meebracht en de slaapstand van het dorp veranderde in een stand-by modus. Maar laat ons vooral niet vooruit lopen op de zaken. Het toenmalige ‘Hekelgem’ markeerde de grens tussen het breugheliaanse Brabant en het meer industriële, Dansiaanse Oost-Vlaanderen dat we kennen uit de boeken van mijn naam- en boongenoot Louis Paul Boon. Een natuurlijke grens ook want na de Boechoutberg ging het bergaf naar de volgende provincie. Toen ik het maximum studieniveau van Hekelgem en later ook dat van mij in Asse bereikte was de overstap naar Aalst een logisch vervolg. Een totaal andere wereld opende zich voor mij. De dender stonk toen nog meer dan nu, maar vooral de Zeebergbrug en de St-Annabrug waren impressionant als entree van de ajuinenstad. Dit allemaal om de tijdsgeest een beetje te schetsen maar voor de rest doet het niets ter zake. Het onderwijs hield toen de verschillende geslachten nog gescheiden en dit bevorderde vooral de nieuwsgierigheid van beiden. Je had enerzijds de ‘Dames van Maria’ (zo heette die school echt) waar meisjes met groen-blauwe geruite plissérokjes school liepen (de ‘dams' noemden wij dat) en anderzijds het college (de ietwat slimmere jongens, en de vakschool. Ik, zoals reeds vroeger verteld, simpel geboren, moest naar de vakschool waar wij, onder streng regime, mét das, en enkel aangesproken met onze familienaam, bestemd waren een of andere stiel te leren. Tegenwoordig wordt er enkel nog een stiel aangeleerd door diegenen die te dom zijn om het in Keulen te horen donderen maar vroeger was dat de normaalste zaak van de wereld, of hoe deze laatste toch veranderd is. Je kon er ook voor ingenieur studeren maar dat was enkel voor de hardwerkende studenten bereikbaar, een elitair kransje waar ik nooit heb bij gehoord vermoedelijk wegens een latent stadium van luiheid. Daar, weggerukt uit mijn vertrouwde omgeving, was het dat ik voor het eerst gaststudenten uit Liedekerke leerde kennen. 50% van de inwoners aldaar heetten met hun familienaam ‘Bronselaer’. De rest ken ik niet bij naam. Marc zat voor verschillende vakken naast mij en leerde mij kennismaken met zijn dorp. Hij was een om zich heen boerend typetje dat altijd wel iets te krabben had op plekken die volgens de etiquette tot het mijdgebied behoren. Een weekendbezoek aan zijn hometown opende een wereld voor mij die ik toen (nog) niet kende. De Liedekerkse jeugd zette er al gemakkelijk eens een stapje in het bruisende uitgangsleven (zij kregen toen al ‘pree’), er werd al op jongere leeftijd alcohol geconsumeerd wat al gemakkelijk tot vechtpartijtjes leidde (mijn mes). Wat die rode neusdoek betreft bestaan er verschillende versies, maar feit is dat alle boeren toen met een rode zakdoek met witte bolletjes rondliepen en de associatie dus niet ver moet gezocht worden. Niet geheel onverwacht en volledig volgens de voetbalkalender kwam het dat wij op een mooie zaterdag tegen Likert (dialect voor Liedekerke) moesten spelen. Ik was dan ook ‘pretty excited’ om na vele jaren Liedekerke terug te zien. Groot was dan ook mijn teleurstelling toen bleek dat Likert in Roosdaal zijn thuishaven had. Ik hoopte dan ook dat hun accommodatie de moeite waard was. De waarheid was anders.Het terrein van Likert lag in een mooi stukje natuurgebied waar het aangenaam vertoeven was, de ideale plaats voor een BBQ met de familie en de kids, kortom een prachtige setting maar totaal niet geschikt om te voetballen. De lijnen en de doelen waren er, gelukkig, de rest was weide en bos. De match begon nochtans uitstekend voor Opel, na 3 min werd er een fout begaan op Matthijs, en Simon krulde de bal rond de muur ongrijpbaar voor de keeper binnen. Ik ken gelukkig enkele varianten op dat zinnetje want ik moet het bijna wekelijks gebruiken. 0-1. Kort daarna een kans voor Wim S. Die werd van de bal gehouden met serieus wat duwwerk van een verdediger maar deze keer beheerste hij zich en trapte niet na. Voetballen was echt niet mogelijk op dit terrein, de bal caprioleerde in alle richtingen en was moeilijk onder controle te houden. Bij een volgende kans liepen Wim en Matthijs samen naar de keeper toe, maar die redde met de voet. Toen de hele Opelverdediging aan buitenspel dacht kreeg Likert een mooie kans maar het schot belandde pal op de kruising. Na een half uur moest Stef D vervangen worden door Bart C. Eventjes de verdediging herschikken en Opel draaide weer goed mee. Opel beschikt immers over een kleine maar sterke bank, het is ooit anders geweest. (Straks zal ik het over de Likertse bank hebben). Wim kreeg nog een kans maar de bal was weer moeilijk onder controle te houden en de keeper redde weer, zij het met de voet vooruit, maar het zag er gevaarlijker uit dan het was. Op de corner die volgde kopte Dirk J nipt over. De tweede helft begon met een eerste kans voor Opel toen Sandro alleen doorging op links en voorzette naar de vrijstaande Wim die mooi op doel schoot maar een teruggekeerde thuisspeler kreeg de bal achteraan tegen het hoofd en de bal ging over. De volgende 10 min was het verdedigen geblazen voor Opel want Likert kwam gevaarlijk opzetten vooral via stilstaande fases maar enkele ballen werden onbegrijpelijk naast gekopt en de ballen tussen het kader werden door een uitstekend spelende Wim DB uit het doel geranseld. Op enkele minuten zette Opel de situatie recht. Cliff lanceerde Matthijs met een prachtige cross en zijn voorzet werd door Sandro mooi aan de eerste paal binnengetikt. 0-2. Iets later probeerde de Likertse keeper Wim S onder de zoden te stoppen maar aangezien deze afwezig waren floot de ref strafschop. Simon achter de bal en dan weet je hoe laat het is. Ongeveer 14u en al 0-3. De rest van de match bleef Likert drukken met veel schermutselingen voor het Opeldoel en kansen wat resulteerde in een laat doelpunt via een carambole doelpunt. 1-3 en dat was meteen de eindstand. Een pluim voor de Opelspelers voor deze mooie overwinning op een moeilijk te bespelen veld. Het beste wat ik van Likert gezien heb was hun bank. 3 blondines aan het zonnen. Ik vroeg of ik een foto mocht nemen, maar daarvoor moest ik mijn pree bovenhalen zeiden ze, en ik zag daar al ne gast waarvan zijn mes half uit zijn broek viel toen hij zijn rode zakdoek nam om zijn neus te snuiten. Ik heb mijn kodaksken in mijn zaksken gestoken en we zijn nog een terrasje gaan doen in het Karrewiel. 

Zo had het veld er kunnen uitzien...
Zoiets was het...		...van binnen..
...en zo was het van buiten Maar de Opelboys trokken er zich weinig van aan...
De samenstelling:
	WIM DB
STEF D	KIM R	BEECKIE	SANDRO M
SANDRO M	DIRK J	FEILE	SIMON
	MATTHIJS	WIM S

Res: DIETER - BART C